“Volgend jaar dus, eigenlijk.”
Tussen 21 en 23 juli 2021 waren Griet en ik drie dagen kinderloos in Maastricht. Een week eerder stond het halve land onder water en de aanblik van de Maas oogde nog behoorlijk apocalyptisch. Omgewaaide bomen, takken, fietsen, koelkasten, kapotte tenten en hele huisraden dreven in grote plassen voorbij. Een paar dagen na die vreselijke watersnood waren Sam en Robin alsnog op hun - in allerijl verlaat en uiteindelijk ook verplaatst - Koala’s scoutskamp vertrokken op een heuvel in Flobecq. Hoog en droog. Zij blij, wij vrij.
We hadden een klein hotelletje vlakbij het station en moesten dus de prachtige Sint Servaasbrug over om het centrum te bereiken. De eerste dag viel ons oog op een charmant bootje dat onderaan de brug aangemeerd lag.
Wij hebben zelf ook een boot. Dat klinkt Gert Verhulster dan het bedoeld is. Onze boot heet de Krab en past waarschijnlijk net in zijn badkamer. Dat neemt niet weg dat de Krab een fantastisch vaartuig is: er kunnen zeven mensen op, ze heeft een kajuit en full speed gaat ze ruim 11,4 km per uur. Het voordeel is dat je er geen vaarbewijs voor moet hebben. Het nadeel is dat de Krab op volle snelheid koppig haar neus in de lucht steekt en gigantisch veel lawaai maakt. En dat de kajuit niet waterdicht is. En dat je met 11,4 km per uur ook niet erg ver komt.
De Amsterdammer in Maastricht
De Krab en haar twee kapiteins
In de loop der jaren hebben wij dan ook een soort “bootsensor” ontwikkeld. Je komt ze niet vaak tegen, maar er bestaan boten die evenveel charme hebben als de Krab en net iets meer mogelijkheden bieden qua verplaatsing. En die wil je niet missen. Dus nam ik in zeven haasten een onscherpe foto van het bootje onderaan de brug, om er later wat meer over op te zoeken.
Dat bleek niet nodig, want de volgende avond lag het bootje er nog steeds. De Maas was ondertussen wat rustiger en het water gezakt, dus we besloten om van iets dichterbij te gaan kijken. Tot onze verbazing hing er een bordje “Te Koop” op. De eigenaar bleek een vriendelijke Nederlander die ons een persoonlijke rondleiding gaf op z’n Amsterdammer met de toepasselijke naam “Grietje”. Het lot! Dit kan geen toeval zijn. Z’n platbodem bleek bovendien ruim dubbel zo snel te gaan als de Krab, had een waterdichte kajuit, een keukentje, slaapkamer, veel plaats, maar ook een groot motorblok, waar je zo op het eerste zicht behoorlijk wat technische kennis voor moest hebben . Maar goed, waarom ook niet? Of anders gezegd: waarom wel? Wat gaan we er dan mee doen? Waar gaan we heen?
Grotere levensvragen moet je vanop grotere afstand bekijken. Het terras van de Stadsbrouwerij Maastricht bijvoorbeeld, met zicht op de Maas, in vogelvlucht zeker 150 meter van het bootje verwijderd.
Twee jaar eerder waren we op reis in Zweden op het prachtige Götakanaal een familie tegen gekomen die met hun boot de wereld rond vaarden. Ongelofelijk romantisch en avontuurlijk, maar ik zag het ons niet meteen doen. Het varen, bedoel ik. Toen ik een jaar of 13 was, ging ik een week op zeilkamp en op de laatste dag (de dag van het brevet) was er storm op zee. Of misschien was het op een meer, dat herinner ik me niet zo goed. Het was alleszins helemaal niet zo erg als het lijkt, maar ik vond het koud en niet leuk, dus ik trok bewust te hard aan een of ander touw, liet de boot kapseizen, viel in het water en mocht naar binnen met warme chocomelk. Om maar te zeggen: veel zotter dan de Krab moet het niet worden, dus laat ons die Amsterdammer maar vergeten. Trouwens, voor zo’n lange, grote reis heb je niet per se een boot nodig. Alleen genoeg tijd. En voldoende spaarcenten. En een beetje durf. Ober, nog 2 maal hetzelfde. En thuisonderwijs. En geen vliegangst. En ouderschapsverlof. Op te nemen voor het kind 12 jaar is.
“Voor 2023, dus.”
“Volgend jaar dus, eigenlijk.”
En in ons hoofd waren we weg. Al kan dat - toegegeven - ook gedeeltelijk aan het bier van de Stadsbrouwerij gelegen hebben. De volgende ochtend was het bootje ook weg, terug naar Amsterdam. En wij terug naar Gent. In onze brievenbus zat een pakje van bol.com, “voor 23u59 besteld, morgen in huis”.
Reis ver, duik diep, daar gaan we!
