Reis verder

Kerstdag, 25 december 2023. Griet lost in de zetel een kruiswoordraadsel op, Sam en Robin spelen boven met hun groot legohuis dat ze gisteren van oma en opa gekregen hebben, ik kijk naar buiten. De lucht is grijs. Gewoon effen, vlak, lichtgrijs. Er zijn geen wolken, er is geen zon, het regent zachtjes, het waait, het is niet heel erg koud, het is ook niet bijzonder warm. Het is grijs. Zoals deze ochtend en gisteren en eergisteren en vorige week en wellicht ook ergens vorige maand. Maar met zekerheid niét vorig jaar. Vorig jaar, 25 december 2022, waren we hier.

De laatste zin van ons laatste verslag vanop Ko Samet was: “Nog 1 blog”. Ondertussen zijn we bijna exact 1 jaar verder. Het bleek (en blijkt) niet zo eenvoudig om vanuit grijs te schrijven over kleur. Dat wil ik niet depressiever laten klinken dan het is. Grijs heeft vanalles te bieden. Vrienden, vriendinnen, familie, hobby’s, muziek, lesgeven, kunst, tentoonstellingen, optredens, series, tv, cafés, gezelschapspelletjes, structuur. En ja, ja, ok, het is hier ook vaak goed weer, ja. Maar het staat zo onbeschrijfelijk lijnrecht tegenover alle kleuren, geuren en indrukken van bijna een jaar geleden dat daaraan terugdenken altijd balanceert tussen ongelofelijke blijheid dat we ’t hebben kunnen doen en een knoert van een knoop in de maag dat ’t voorbij is. Dan herlezen we een blog of scrollen we door de foto’s. Soms sturen we er eentje naar mekaar: “vorig jaar zaten we hier!”, tot vreugde, maar even vaak tot ergernis van de ontvanger die te midden van een saaie vergadering of een lange repetitie ongevraagd met z’n neus op Ko Phayam wordt gedrukt. Temperatuur: 32 graden. Geur: grilled chicken. Smaak: pad thai en Chang. Kleur: blauwe hemel boven, alles door mekaar beneden. Geluid: auto’s, marktkramers, scheve Aziatische popmuziek, een vrouw die luid “kaaaaa!” roept. Locatie: Bangkok. Datum: 27 december 2022.

Griet: onze ultieme verblijfplaats in Bangkok is het Bed Station Hostel. Jazeker, we hadden nog een hostel-schuld staan bij Robin dus onze laatste 2 nachten zullen we delen met 4 andere onbekende reizigers in een mixed dormitory! Robin is super blij, zelfs al blijkt één van hen een stevige snurker.

Daar gaan we: nog 2 dagen in Bangkok. Tijd voor souvenirs. We gaan naar de Pratunam market. Het eerste wat we doen is een grote plastieken tas kopen voor onze extra spullen. Daarna lopen we gezwind verder en kopen vanalles wat we tegenkomen onder het motto 'vullen!'. Voor Lokko laten we een iPad-hoes personaliseren. Made in Thailand. Het is een lokale drukke Thaise markt, deels overdekt. Je loopt tussen alle winkeltjes in een smalle gang, maar ook daar rijdt er af en toe een brommer door. Ongelooflijk, alsof je met je brommer de Hema zou binnenknallen.

We doen ook nog eens het Siam shopping-center. Een gigantisch winkelcentrum, waar we in juli ook al eens waren, toen op zoek naar een scherper (je weet nooit wat je ineens nodig hebt op zo’n reis). Ook nu hebben we een duidelijk doel: een nieuw lego-mannetje voor de kinderen. Net zoals de scherper vinden we ook dat, via de troetelbeertjes en zo langs Britney Spears.

De laatste avond gaan we naar de Jodd Fairs Market. Vlakbij het grote Rama IX Shopping Center is het iets properder en minder chaotisch dan de meer authentieke Bangkok-marktjes, maar je kan er naar ’t schijnt wel iets lekker eten. We gaan voor ribbetjes, kwestie van de westerse smaken al weer wat gewoon te worden. We nemen een foto van ons laatste avondmaal, dezelfde, maar toch helemaal anders als die van het eerste avondmaal, zes maand geleden (al was het maar omdat we er toen iets meer jetlag’d uitzagen :). Senne heeft als verassing een diploma voor ons gemaakt waarin onze sterktes en overwinningen nog eens in de verf worden gezet. Heerlijk! Het is speciaal om te zien maar ook de kindjes zijn emotioneel nu ons vertrek zo dichtbij is. “Ik weet niet goed hoe ik me nu moet voelen, het is raar om naar huis te gaan, maar ook weer niet. En onze reis is gewoon opeens aan het einde…”

We snappen het natuurlijk helemaal. Die middag zat ik al even met Senne aan onze hostel een koffietje te drinken en de tranen waren niet tegen te houden. Het is een mengeling van weemoed omdat de reis ten einde is, maar tegelijkertijd ook een hart dat overstroomt van warmte en liefde om hoe mooi het is geweest, zelfs spanning voor wat er komt in België, het is vanalles tesamen. Tel daar voor mij nog wat extra spanning bij voor de vlucht en het wordt een heel herkenbare avond: 10 juli, Gent, de avond voor vertrek. Senne en ik met tranen van de spanning boven ons onaangeroerd kommetje spaghetti. Resfeber, dat mooie Zweedse woord voor de combinatie van angst en opwinding bij de aanvang van een reis. Heen. En terug.

Ik denk terug aan het begin. Ik had het gevoel dat ik totaal niet voorbereid was, dat kwam vooral omdat ik me zo goed als niet had ingelezen over Zuid-Oost-Azie, wat mij betreft hadden ze ons evengoed naar de maan kunnen sturen. Natuurlijk hadden we wel veel zaken in orde gebracht; tussen de soep en de patatten reden we naar het UZ om een reeksje inentingen, we hadden paspoorten, rijbewijzen, ziekteverzekeringen en verlof aangevraagd, maar al die officiële documenten leken zo gewoon op, nu ja, papieren documenten ;)

We hadden een wereldkaart aan de frigo geplakt waar Senne enkele regen- en temperatuurnotities bij had geplakt. En dat was ongeveer alles wat we gepland hadden: “we beginnen in ‘t zuiden, want ‘t is daar goed weer en halverwege schuiven we mee met het goede weer naar boven”. En echt, dat klinkt als wishful thinking, maar tijdens het reizen hebben we meermaals geluk gehad met deze beslissing, hebben we bijna geen regenbuien gehad en zijn we proper langs de grootste stormen gefietst. Eigenlijk hebben we meer dan dit grof plan niet nodig gehad. We boekten een hotel in Bangkok voor de eerste week en 3 dagen een homestay in Bali. Dat lag vast, daarna zouden we gaan waar de wind ons bracht. En ik denk dat dit net is wat het reizen zo leuk maakt: je verrast jezelf de hele tijd met nieuwe bestemmingen. Dat zal ik uiteindelijk missen in Belgie, dat, en vers fruit, donkere houten trappen, mooi gemaakte daken, afwassers op de grond, wildlife, jungle, vulkanen, schrijffouten (this dish came with rice - do not feed all animals), buschauffeurs en kaartjesknippers, uitgestrekte horizonten, een warme zee en eten, goh, dat eten…

29 december 2022 nemen we in de hele vroege ochtend zo rond 4u een laatste keer een Grab die ons naar de luchthaven brengt. Om 8u35 stijgen we op voor een twaalf uur durende vlucht die ons via Helsinki terug naar Brussel zal brengen. Rond 15u30 landen we in Helsinki, ’t is pikdonker en de ijskoude buitenlucht waait de accordeontunnel binnen die ons van het vliegtuig naar de terminal leidt. “De airco staat hier veel te hard!”, zegt Robin. Dat is niet de airco, schat, maar gewoon Europa :) Onze vlucht naar Brussel vertrekt pas om 21u lokale tijd, dus we moeten nog zo’n vijf uur de tijd doden op de luchthaven en gezien onze biologische klok totaal ontregeld denkt dat we ergens ver na middernacht zijn, doen we dat voornamelijk horizontaal. Wanneer we onze ogen terug openen om in te checken, is het keihard beginnen sneeuwen. Het vliegtuig wordt “ge-de-iced” en Griet vraagt zicht af hoe we er in hemelsnaam in geslaagd zijn om de laatste kilometers van 6 maanden stralende zon af te sluiten in een sneeuwstorm op de luchthaven. “Volgens mij hebben ze mijn vleugel niet ge-de-iced!”. Ik vraag me af of we door de bijkomende vertraging na het de-icen niet terug aan het re-icen zijn, maar voor ik me kan herinneren in welke aflevering van air crash investigation dat nu weeral gebeurde, hangen we al in de lucht.

Om 22u40 landen we in Brussel. Home sweet home. (Efkes tussen haakskes: ‘t is gelukt. Zes maand, meer dan 3000 km door zes landen, zonder ongevallen, ziektes, accidenten, rampen of ander onheil. Alleen maar pure vreugde en verbazing. Hoe zot is dat eigenlijk.) We re-enacten onze allereerste foto van de reis, met iets kleinere oogjes, een zak extra baggage en een hoofd vol onvergetelijke herinneringen. De taxi zet ons rond middernacht af aan onze volgende Booking.com-homestay, Zonnebloemstraat 94. Dat zit zo, na 6 maand reizen zullen we hier slechts 1 nachtje slapen voor we een paar dagen nieuwjaar gaan vieren met alle Gunskes in Koksijde. In ons hoofd hebben we dus beslist dat onze reis pas écht stopt als we thuis zijn van Koksijde en dat deze ene nacht in de Zonnebloemstraat eigenlijk nog niet meetelt. Maar uiteraard voelt ’t raar als we de deur opendoen. Het huis ziet er nog net hetzelfde uit, op wat door de kat van onze huisbewaarders vernield behang na. Griet vindt ook dat het vreemd ruikt. Robin haar verbazing is groot als we op haar slaapkamer merken dat onze huurders ook een volledig stapelbed hebben achtergelaten.

De volgende dag stallen we al ons souvenirs uit en rijden we naar de zee voor een blij weerzien met oma (die spontaan in tranen uitbarst als ze de deur opendoet :), opa, Sander, Bert, Hanne, Ruth, Bob, Wies en Lea. Sam en Robin genieten er zichtbaar van. Toen we op reis vroegen wat ze de tofste bestemming vonden, antwoordden ze niet Bromo, Ko Chang, Luang Prabang, Bali of Hoi An, maar, jazeker, Koksijde. Voor hen lijkt de reis ook echt afgesloten. Op de - toegegeven, redelijk onmogelijke - vraag: “Hoe was het?” is hun antwoord meestal: “leuk" en dat is dat. Wat geweest is, is geweest. We moeten er het eerste halfjaar na onze terugkeer ook niet teveel op terugblikken en zeker niet half grappend. “Kom, we gaan eens wandelen in de Bourgoyen, da’s bijna zo spectaculair als Laos.” “Papaaaaaa *eyeroll*.” Ok dan :) Zij hebben het daar beleefd, in het moment. Wij willen het hier herbeleven. We wandelen langs het strand en laten onze vliegertjes op die we uit Jogjakarta hebben meegenomen. Sam en Robin doen een Hoi An drakendans met hun pakken uit Vietnam. De lucht is grijs. Het water ook. En koud. Op 2 januari zwaaien we iedereen uit en gaan we écht naar huis. Via de Aziatische winkel. Rijstsoep als ontbijt, dat gaan we houden. We hangen onze living vol Vietnamese lampionnetjes. Stella wordt Chang. Stoverij wordt pad thai.

26 december 2023. Tweede kerstdag. Een streepje blauw aan de hemel, de zon doet haar best. De aanhouder wint. Ook de muizenstrontjes hebben het na een goeie maand of twee gehaald van de rijstsoep. Verdienstelijke poging. Ik vlieg in januari 2023 vollenbak in de Senne en Lokko theatershow die ik op heel korte tijd moet klaarstomen en dat helpt me wel te landen. Griet SKI’t en Sam en Robin zijn blij met vrienden, vriendinnen en huiswerk van normale leerkrachten die gekwalificeerd zijn om huiswerk te geven. Elke ochtend staan we op met een playlist vol muziek die we tijdens de reis ge-Shazamd hebben. We denken na over waar we in de zomer op reis zullen gaan en stellen vast dat het hele concept van “op reis gaan” een beetje om zeep is als je 6 maand écht weg bent geweest. Twee weken naar Frankrijk op een camping links, rechts of iets meer naar het zuiden, wat maakt het uit? We willen onderweg zijn, en liefst lang. Gelukkig kunnen we af en toe ons hart eens luchten bij Jana en David, die met gelijkaardige afkickverschijnselen kampen en twijfelen tussen definitief emigreren naar Azië of verhuizen naar een hoeve in Kortrijk. Wij kopen Fonzie, een oldtimer camper. We maken nieuwe plannen. Griet leest de laatste dagen vanalles over de Polynesische eilanden, maar “ik ga er nooit naartoe hoor.” En met de tijd beginnen ook Sam en Robin af en toe eens nostalgisch terug te mijmeren. Of floepen ze er ineens een zin uit als “die mijnheer lijkt een beetje op die ene mijnheer van in Luang Prabang.” Voorzichtig vragen we af en toe luidop of ze ’t ooit zien zitten om nog eens zo’n reis te maken. “Mmja, misschien wel ja.” En dan fantaseren we waar we naartoe zouden gaan. Duik dieper. Reis verder.