Ko Kerstdag

We gaan nog een laatste keer eilandhoppen. Er ligt ongeveer 800 km tussen het vorige en het volgende eiland en we doen het merendeel van die kilometers met nog eens.. de nachttrein! De trein vertrekt in Chumpon. Om daar te geraken nemen we een minivan van enkele uurtjes. Deze keer is het aantal mensen mooi gelijk met het aantal zitjes maar ze hebben besloten nog een halve container cargo en dozen ook tussen de zetels te proppen. Het is toch altijd een avontuur met die minivans..

We zijn goed op tijd aan het kleine station van Chumpon en gaan er iets eten in een polyvalente keet, 't is te zeggen, naast je tafeltje staat er een boxring en zijn er live Thai boxen oefensessies. Er worden rake klappen uitgedeeld.

De nachttrein staat absoluut in mijn top 3 van vervoermiddelen. Het is een rammelbak, en je moet eerst 30 muggen doodslaan alvorens je in je bedje je gordijn dicht doet, maar I totally love it. Bij elke halte komen vrouwen schreeuwend door de wagon om vanalles te verkopen, ha sip baaaht kaa! Je schrikt je 's ochtends een oor af als ze naast je bed passeren.

We komen 's ochtends aan in Bangkok en nemen een tuktuk naar Ekkamai busstation, hier zijn we ondertussen ook al enkele keren geweest. Op die manier begint de stad Bangkok stilletjesaan iets vertrouwder aan te voelen, al blijft het natuurlijk een gigantische stads-jungle! De tuktuk is een brommertje met wat roze carrosserie errond en een kleurrijk zitbankje voor 2. We gaan erin met ons 4 en alle bagage, en de tuktuk vlamt over de snelweg tussen al die SUV's en minivans. Aangekomen zoekt iedereen zijn armen en benen terug in de vleeshomp die we daar geworden zijn in het blikken tuktukske.

Van uit Ekkamai is het nog 3 uurtjes rijden met een minivan tot de pier waar we de ferry nemen naar Ko Samet. Laatste eiland.

Ko Samet is het dichtste eiland bij Bangkok, en ook populair voor Bangkokkers die een weekendje weg willen, én we arriveren er voor de kerstdagen dus de breuk met het vorige onbekende, onbezochte eiland kan onmogelijk groter. Maar eigenlijk is dat ook gewoon fun dat je in allerlei totaal verschillende situaties, eilanden, hostels, vervoermiddelen terecht komt. De eerste twee dagen verkennen we het eiland. Het water is ongelooflijk mooi en helder.

De reden dat we op dit eiland zijn gearriveerd is dat Katlijn en Ollie hier binnen enkele dagen toekomen, met in hun kielzog Fran en Jan. Ze ontsnappen aan het regenachtige België en zullen in enkele weken van Noord naar Zuid-Thailand reizen, met onderweg trekkings, ziplines, Nieuwjaar, kookles, surfen, afijn.. je moet hun blog dan maar volgen. Maar de kickstart van hun avontuur doen ze hier op Ko Samet, met ons. En zo gebeurt het dat we van een wandelingetje op het eiland terugkomen in het Tubtim Resort en de familie Houttekiet daar gewoonweg voor onze neus op het strand staat. Heerlijk!

Kat en Ollie hebben hun ‘kindjes’ Fé en Lévi mee, en Fran en Jan hun 2 zonen Jules en Lowie. Dat brengt het totaal op 8 Belgische reizigers in Thailand. Zo’n kans laten onze kinderen niet liggen. Ze zetten het Immigrasi Kantor 2.0 op en schrijven pagina’s lange documenten in 8voud over. Knettergek zijn die twee… Iedereen gaat langs en gelukkig wordt niemands bezoek afgekeurd en kunnen we de volgende dagen samen verder chillen op het eiland, kerstavond vieren, en heerlijk lang bijkletsen.

De volgende dag is het ook Lévi zijn verjaardag. Op zijn eerste dag als 13 jarige hangt hij hoog in de lucht aan een parachute achter een speedboot, dat kan tellen! Daarna gaan alle kinderen op de banaan. De oudste 13, de jongste 8. Senne en ik lopen het strand op en af om de bananenboot niet uit het oog te verliezen. En telkens ze eraf vallen tellen we allebei of er wel opnieuw 6 kopjes opzitten. De rest van het oudercomité zit rustig op het strand aan de aperitief. Het is duidelijk dat we dit (minstens) even spannend vinden als onze kleintjes..

Na een half uurtje kunnen we rustig mee aperitieven wanneer alle kinderen heelhuids van hun avontuur terugkomen, het is te zeggen: eentje was door het dolle heen, de andere verliet vroegtijdig het schip en werd getroost met een nieuw vlechtje.. :)

Och, jongens, wat een eilandleven: snorkelen, zwemmen, babbelen, eten, drinken, wandelen …

Na enkele gezellige dagen op Ko Samet gaan we met z'n allen terug naar Bangkok. De bende zal daar de nachttrein nemen naar Chiang Mai in het Noorden, voor ons wordt het westwaarts... We zijn met 12, dat is het perfecte aantal voor een private minivan, dus die ga ik regelen in het stadje. Wanneer we de volgende dag arriveren op de pier en er geen minivan te zien is, ga ik bij het busstation kijken. Het is daar een heksenketel maar ik krijg toch een Thaise tante te pakken die me nog eens vraagt met hoeveel we zijn, en of we ook bagage mee hebben.. Allemaal zaken die ik gisteren al had geregeld dus ik begin nattigheid te voelen. Wanneer de minivan toekomt en we alles beginnen inladen is het Lévi die als eerste in de auto kijkt en vraagt 'waarom zijn er maar 10 stoelen?'

Ja Lap hé. Ik ga nog een paar keer om en weer naar het busstation om van mijn neus te maken maar telkens word ik door een dolle mina bij de arm gepakt, in de zijspan van haar brommer gezet en teruggevoerd naar de pier. 'This is the only minivan that exists in Thailand, 10 persons, you take baby on your lap!' Alles wat ze zegt is op alle mogelijke manieren je reinste onzin maar er valt geen land mee te bezeilen en we moeten op tijd in Bangkok zijn voor de nachttrein. Dus daar gaan we. Ons laatste ritje samen met 12 Belgen opgevouwen in een busje dat gezellig ruikt naar pizza, zweetvoeten en bbq chips. Ik was er neig geambeteerd van maar eigenlijk is het ook gewoon grappig. Mai pen rai. Het is hier wat het is.

Eens in Bangkok is er zoals altijd overal file en de chauffeur begint zichtbaar nerveus te worden. Hij heeft ondertussen al een andere opdracht aangenomen en probeert er ons op een random plek uit te gooien, maar we slagen er toch in om onze vrienden aan het treinstation te laten afzetten. Snelle kussen en knuffels. Reis goed verder, scheetjes!

Met ons vieren duiken we verder het verkeer in maar wanneer het humeur van onze chauffeur duidelijk onder het vriespunt is gedaald, stappen we uit. We nemen wel de skytrain naar onze, ja hier komt het onvermijdelijke: laatste slaapplaats..

Nog twee nachten Bangkok. De stad waar we 180 dagen geleden vers, groen en vol emotie aankwamen. Ik voel het, we gaan hier met evenveel emoties weer vertrekken. Nog 1 blog. Eindigen met een Bang.

Liefs,

Griet