Thought creates reality

Het was een mooie tijd in Nong Khiaw, maar nu keren we voor het eerst deze reis terug naar een stad waar we al eerder waren. Vanuit Luang Prabang vertrekt namelijk de slowboat! Dat is een trage boot (allee gij) die vaart tussen Laos en Thailand. Ons visum voor Laos is binnen enkele dagen aan zijn eind en de slowboat vaart sedert deze week terug dagelijks, zoals weleer. Onze reisroute naar een nieuw land!

Bij Kevin en Ireen (onze eerdere guesthouse hier in Luang Prabang) zijn ze al op de hoogte van onze terugkeer en ze verwelkomen ons met veel plezier. Toen we hier een week geleden sliepen, zat de guesthouse nagenoeg vol, waardoor wij 1 klein kamertje kregen met 1 tweepersoons en 1 eenpersoonsbed, netjes tegen elkaar geschoven voor de illusie van ‘veel bed’. Uit gewoonte (en vooral omdat we het vergeten vragen zijn) zitten we nu bij onze terugkeer nog steeds opeengepakt in dit kamertje. Zo’n kleine kamer is wat moeilijker om onze spullen terug te vinden. Om de haverklap is het zoeken naar sleutels, kaarten, zonnebrillen, slaapbeestjes,… en ‘s nachts is het al wat meer gezweet en gesnurk, dus we besluiten ergens in de toekomst toch nog eens een iets meer fancy hotel te boeken! Maar terwijl we hier toch dicht tesamen zitten is het wel genieten van slapende kindjes :)

Luang Prabang kennen we ondertussen al behoorlijk goed, maar de komende 4 dagen slagen we er toch in nog steeds nieuwe dingen te ontdekken. We doen de andere, minder bekende watervallen deze keer: de Tad Sae Waterfalls. Ze zijn fantastisch, het lijkt echt wel een subtropisch zwemparadijs (of was het nu omgekeerd). Je kan ze enkel bereiken met een bootje.

Het water is azuurblauw en er zijn grote ‘trappen’ waar je goed kan in zwemmen. Voor de kindjes is het echt een pretpark. Je kan overal op klimmen en in het diepe water springen. Sam doet haar eerste salto.

We krijgen hier niet genoeg van al dat zwemmen en ontdekken het zwembad La Pistoche. Het moet zijn dat die Laotianen niet van zwemmen houden want we zitten hier nagenoeg alleen. Net zoals de meeste dingen in Laos is het lichtjes onderkomen en gedateerd en vraag je je af of het aan corona ligt, of toch gewoon aan de te relaxte houding van de Laotianen. Hoedanook, wij vinden het perfect. ‘s Avonds gaan we nog eens barbecue eten in het stadje, op het centrale plein.

Ondertussen zijn ze hier ook begonnen aan de bouw van de bamboe bridge over de Nam Khan rivier. De bouw start wanneer het droog seizoen begint. Het brugje is nog net niet klaar dus we laten ons overzetten met een bootje om te gaan eten in Dyen Sabai, een heel feeëriek restaurantje aan de overkant van de rivier. Na het eten WhatsApp-bellen we eens met Meme Toren om te horen of ze haar valies al heeft ingepakt… Jazeker, mijn ma heeft een vlucht geboekt naar Thailand en we zullen elkaar daar binnenkort in het noorden ontmoeten!

Stilletjesaan naderen we onze laatste avond in Luang Prabang. In onze guesthouse worden we uitgenodigd voor een laatste avondmaal door Oudaij en Bouanin. We babbelen wat in half Lao half Engels. We hebben al vaker met Oudaij, de man des huizes, een biertje gedronken ‘s avonds, omdat er altijd wel iets te vieren viel: die keer dat hij een nieuwe printer kocht, een nieuwe frigo, toen hij zijn auto verkocht,… Deze keer wisselen we kadootjes uit. We geven een gastenboek, een katapult voor Kevin en een haarband voor Ireen, en wij steken 4 lachende boeddha ‘s in onze valies.

Aangezien we de kindjes eigenlijk hadden beloofd om de laatste avond buitenshuis te gaan eten, gaan we toch nog eens de stad in. ‘Thought creates reality’ moet Sam gedacht hebben want, na 4 maanden tevergeefs zoeken naar vol-au-vent in Zuid-Oost-Azië, staat er hier in Maolin Tavern opeens vol-au-vent op de menukaart! We hebben eigenlijk al gegeten en het is ondertussen 22u maar dat houdt Sam niet tegen! Terwijl Senne een Tripel Karmeliet drinkt en we een potje kaarten, speelt Sam een vol-au-vent naar binnen alsof het borrelnootjes zijn

Op weg naar huis blijkt de universe nog iets voor ons in petto te hebben… Op 10 meter van onze guesthouse botsen we als bij wonder op niemand minder dan… Harps - de kiwi uit Nong Khiaw. “Harps!”, roepen we compleet verbaasd. Blijkt dat Harps ook thoughts aan het createn was want het eerste dat hij terugzegt is: “Now would you believe this! This is… You guys! So! What have I heard! You guys did the 100 waterfalls tour with my guide Vuong!” Het is zover: betrapt! :)

Boos is hij niet, eerder fier dat zijn thought creates reality-theorie zich andermaal heeft gebracht waar hij moest zijn. Bij ons, om het toch nog eens onder onze neus te wrijven. De avond eindigt met Harps en enkele Beer Lao op de stoep voor onze guesthouse, waarbij hij tot goed 1 uur een lang verhaal vertelt waaruit blijkt dat heel onze Laos Universe met elkaar verbonden is. In het Yuni Youpon restaurant leerden we Asaf en z’n gezin kennen die een week eerder dan ons naar Nong Khiauw gingen en ons zo in contact brachten met Harps, die hier 10 jaar geleden een stiefdochter grootbracht, wiens foster mom vandaag… de eigenares van Yuni Youpon blijkt te zijn. Thuis is er niets mee vergeleken en ik vraag me af of de Tall German Woman al een affaire met Vuong begonnen is. Die grote wereld waarin wij reizen is afterall ook gewoon a small world 🙂

PS. Ondertussen werpt de homeschooling ook zijn vruchten af.

liefs,

Griet